περιπροχέω

Α

(κυρίως στον Όμ.) (ιδίως το παθ.) περιπροχέομαι

χύνομαι ολόγυρα, περιχύνομαι («οὐ γάρ πώ ποτέ μ' ὧδε θεᾱς ἔρος... θυμὸν ἐνὶ στήθεσσι περιπροχυθεὶς ἐδάμασσε», Ομ. Ιλ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < περι-* + προχέω «χύνω προς τα εμπρός»].